پاییز باشد برف و یخبندان، دلی عاشق / شاعر نباشی درک این مطلب کمی سخت است

دونه های کریستالی برف رقص کنان از آسمون فرود میان
و
من و تو دست در دست هم 

زیر آسمون سرخ بالای سر و زمین یکدست سفید زیر پامون

تا آخر خیابونای سفید دنیا که با کاج های سبز و سفید تزیین شدن

قدم میزنیم :)

جاماندگانیم

همیشه حرفش را شنیده ام، فیلمها و عکسهایش را دیده ام، درباره اش کتابها خوانده ام، اما باز هم با این حال؛ فانتزی عجیب و غریب و دوری بوده برای سالها پیش، قبل از بدنیا آمدن من حتا.

با عکس ها و نوشته ی کتابها بارها اشک ریختم اما باز هم برای من همان تصویر غریب دور از ذهن بوده، مربوط به زمان های دور.

اما حالا؟
حالا به من، به ما، ما بچه های دهه هفتادی که اسم و رسمش را فقط از زبان بزرگترهایمان شنیدیم نزدیک شده، خیلی نزدیک.

تصویر کات میخورد و میرود میچسبد به تصویر های سیاه و سفید پارازیت دار دهه شصت. یک جمعیت متمرکز را نشان میدهد، مردها، مخصوصا مردهای جوان کمترند. بیشتر جمعیت زنهای چادر به سر مشکی پوش اند که چادرها را کشیده توی صورتشان و دست بچه ای را گرفته اند و بغض آلود یا اشک ریزان به سمت جایی میروند.

حالا هم تصویر همان است، مردم همان اند، خیابان ها همان اند، و دوباره هر روز دارند توی شهرهایمان شهید میاورند.

آن تصویر سیاه و سفید دور  غریب، مقابل چشم هایمان جان میگیرد و حالا ما همان زنها و دخترهای جوانی هستیم که گریه کنان پشت سر تابوتی راه میرویم. با دل شکسته.

پدرها و مادرها و خواهرها و همسرهای شهید هم همانها هستند انگار، همانها که سی سال پیش صدا صاف میکردند و قامت راست میکردند و بغض را پنهان میکردند و با دوربین صدا و سیما مصاحبه میکردند که: جوانمان را برای اسلام داده ایم... برای امام حسین...

آخ! چقدر این روزها آشنا هستند!

در شهادت عجیب باز شده! هر روز جوانهای هم نسل ما، مثل ما، شبیه ما، همسن ما دارند میروند و بدنهای بی جانشان برمیگردند.
و دوباره زنهای جوانی که بی شوهر میشوند و بچه های کوچکی که بی پدر...

خدایا صبر!

*چند روز پیش دوباره شهید آوردند توی شهر ما، بیست و چهار پنج بود تقریبا. همسن همسر. کنار گودی قبرش با همسرش مصاحبه میکردند. جوان بود، خیلی. یحتمل هم سن من.
عمو میگوید پنج سال با شهید هم اتاقی بوده، دایی میگوید شهید پایه ی حرف و بحثشان بوده. من به زن جوانش فکر میکنم و سن ازدواجشان که هنوز یکساله نشده....

باشد آقا من به این تقدیر عادت میکنم / اربعین ها خانه میمانم ولی دق میکنم

دلم نمیخواست اینجوری بشه...

نمیخواستم تا پای اتوبوس همراهشون برم، چون میدونستم نمیتونم طاقت بیارم

ولی باباجان ناراحت میشد، هر چند که میدونم حالا هم کم ناراحت نشده...

عینک دودی هم یاری نکرد و نتونست اشکا و چشمای خیسمو قایم کنه، بس که اشکام لجباز بودن و هی از گوشه چشم قل میخوردن تا روی گونه و چونه م...

نباید اینطور میشد، 

نباید اینطوری جلو همه محکم بغلش کنم و توی آغوشش شونه هام بلرزه و بلند بلند های های گریه کنم...

خدایا جانم! 

الحمدلله علی عظیم رزیتی...

منو ببخش بخاطر بی تابی هام... هر چند که میدونم اگه هزار بار دیگه هم این شرایط تکرار بشه، احتمالا عکس العمل من بازم همین خواهد بود. چون قلب تبدار و جگر سوخته م فرصت فکر کردن و عاقلانه رفتار کردن بهم نمیده... بقول یکی، تو خودت میدونه حال ما رو، این حرفا و کارامونو به دل نمیگیری، چون میدونی از ته دل نیست.

خدای خوب من!

بهم سختی ای رو چشوندی که شاید از ظرفیت من بیشتر بود، اما در کنارش آدمی رو فرستاده بودی که تنهام بذاره تا حسابی اشک بریزم و بعدش بیاد موهامو از تو صورتم کنار بزنه و ناز و نوازشم کنه و بخوندونتم تا غصه م فراموش بشه و دردم ساکت بشه.

خدای جان و دلم!

بخاطر همین فرستادن این آدم تو لحظه های سختی و گرفتاریم، و بخاطر همراهی و همدلی ش شکرت...

هزاااااااار بار ممنونتم و دوستت دارم :)

اشک و نگاه و حسرت و تصویر کربلا / این است حال و روز زیارت نرفته ها

کارم ز خواب و نگاه عکس حرم گذشته است

این روزها به ساک مسافران تو غبطه میخورم

امشب کوله پشتی هاشونو بستن.

جلو چشمای من!

حتا بابا گف مطهره بیا امتحانش کن ببین خیلی سنگینه یا نه؟

من؟

مردم... دق کردم... زار زدم...

چرا تموم نمیشه پس؟ تا کی قراره ادامه داشته باشه؟ 

خسته شدم دیگه... مستاصل شدم... بریدم واقعا... تحملشو نداااااااااااااااارم...

هیچ منو میبینی آقا؟ حواست این طرفا هست؟

این همه داد زدم زار زدم کرب و بلا              این حرم گفتن من را نشنیدی؟ باشد....

میبینی منو که چطوری دارم داغون میشم؟ چطوری دارم از درون میسوزم و ذوب میشم؟ مرگ تدریجی منو میبینی؟ میبینی اشکای داغمو که هینجوری جلوی همه از چشمام میریزن؟ میبینی از گریه به هق هق افتادم؟

حالا که کرب و بلای تو روزی ما نشد      یک گوشه میرویم و فقط گریه میکنیم

کوله ی (الی الکربلا) ی منو میبینی رو شونه های محسن؟

پس چرا من الان اینجام آخه؟

من که گفتم ببخشید، گفتم غلط کردم، بس نبود؟

آخه این چه امتحانیه؟

من صبر و تحملشو ندارم... از توان من خارجه...

چی تو من دیدی که داری اینطوری میکنی باهام؟

زدن به سیم آخر؛ فکر میکردم دو سال گذشته دیگه امسال کمتر هوایی میشو، ولی نه! امسال روانی تر از پارسالم

آخه قربون مرامت برم سی میلیون آدم دارن میرن پابوس، توشون فقط من یه دونه زیادی ام؟ آره؟

همه ش دارم فکر میکنم حالا من بد و زشت و خراب، تو که آخر معرفتی دیگه چرا جان ِ دل من؟

چطوری میتونی آخه؟ مگه نمیگن تو دل رحمی؟ مهربونی؟ شکسته بندی؟ خب بیا منو ببین. پر و بال نه، کل وجودم شکسته... تکه تکه شده... خرد شده... کل وجودم درد میکنه...

درد یعنی نوکر ارباب خوبان باشی اما        از مسیر کاروان اربعین جا مانده باشی

امشب سخت ترین شب کل زندگی مه... خدایا تو شاهد باش.

همه دارند به پابوسی تو می آیند         طبق معمول من بی سر و پا جا ماندم

علی قندی هم رفته حتا! همه دارن میرن... کاش اون روزی که دعوتم کردی یه نفر بود بهم بگه مطهره بعدش اینجوری میشه ها... حالت خرابه ها...  اولین تجربه ام بود چه میدانستم....

حالا در بهترین حالتش بازم منو یکساااااااااااااااااال دوری دوباره....

مگه شما دعوتم نکردی؟ مگه خودت صلاح ندونستی نیام؟ مگه خودت بیقرارم نکردی؟ خب حالا خودت بیا آرومم کن، تسکینم بده... قرارم بده...

ای وای ...

ای وای ...

ای وای ...

برو بابا، برو... بدون دخترت برو. برو ببینم زیارت مجردی با رفیقا بهت میچسبه؟ برو ولی یادت باشه تک خوری خوب نیستا... برو بذا دختر یکی یک دونه ت تمام روزا و شبای نبودنتو بشینه یه گوشه زار بزنه ببینم زهر مارت نمیشه زیارت بی دخترت؟ برو تا ببینی دل من پشت سرت کاسه ی آبی شد و ریخت...