انگار دیگه وقتشه بگم:
میگن توی راه کربلا، هر آدم یا قبیله ای رو که میدیدید جلو میرفتید و دعوت شون میکردید که همراهتون بیان. اون ها هم به بهونه های مختلف قبول نمیکردن. شما دلسوزی میکردید براشون، اشک تو چشم تون جمع میشد حتی. اون قدر دلتون براشون میسوخت که حاضر نبودید روز محشر بخاطر این نافرمانی از امام زمانشون عذاب بشن. بهشون می فرمودید برن یه جای دور که ظهر روز واقع صدای شما رو نشنون.
تا بوده، از ازل حرف کرامت و مهربونی شما و خاندان تون بوده آقا جانم
که بیشتر از بیشتر از بیشتر به گدا میبخشیدید
حالا من بد چه جوری باورم بشه دلتون برام نمیسوزه؟
چه جوری باورم بشه که منو نخواستید؟
من که بزرگترین آرزوم تیکه تیکه شدن تو راه شما بوده و هست.
این همـــــــــه زائر دارید مهربانم
سی میلیون آدم خوب دارن میان پابوس شما
حالا یه دو سه تام آدم بد بیان،
چی میشه مگه جان دلم؟
مگه تو کربلا جا کم میاد؟
گفتن دوری و دوستی،
نگفتن این قدر طول بکشه...
گفتن کربلا،
نگفتن آدمو دیونه میکنه...
شما که منو خونه خراب خودت کردی حضرت عشق
منو دیوونه کردی جان دلم
شما که دلتون نمیاد من رو به حال خودم رها کنید؟
من حالم خیلی بده مولا جان...
حال عاشقی که معشوق ازش روبرگردونده
حال مریدی که به مراد نمیرسه
حال شیعه ای که امام نگاهش نمیکنه...
خودم خوب میدانم که باید مرد مولای من
من باید بروم و تا آخر دنیا بمیرم
نکنه شما ما رو یادت رفته حضرت دلبر؟
ما که اومدیم کنار ضریح، زیر قبه دعا کردیم، گفتیم ما رو یادتون نره
گفتیم سال بعد دوباره ما رو بطلبی
پس چی شد جان دلم؟
ایــــــــــــــن همه نوکرای خوب خوب دارید که دیگه من روسیاه رو فراموش کردید؟
من دلتنگم آقاجانم...
بی تابم...
بی قرارم...
آشفته ام...
تو آخر میکشی مرا!
پارسال راهی ام کرده اید و مزه آغوشتان را چشانده اید و حالا...
حالا بهشت را از من گرفته اید
بهشت من هوای سرد، درختای نخل، پای تاول زده، هوای پر گرد و غباره عشق من
هبوط کرده ام
دیگر حتی شما هم نمیخواهی ام...
همه اسرا بعد مدتی برگشتند کنار بدن های پاره پاره و بی کفن شما
دوباره برگشتند کربلا
جانم به فدای دخترک تان که دیگر بازنگشت کنار مزار پدر
من میفهمم چـــــــــــــه دردناک است دوری
دردناک است هجران بعد وصال...
صدایم را میشنوید جانم؟
از دووووووووووووور سلام.....
