لایمکن الفرار از عشق

مریضم. بد حال و ضعف کرده از بیمارستان میایم خانه.

او که میاید همه ی دردها میروند پی کارشان، خوب ِ خوب میشوم انگار، حرف میزنم و میخندم و شوخی میکنم.

 زن عمو به خنده میگوید: الان دیگه حسابی حالت خوب شده ها!

آخر شب که پایش را از خانه بیرون میگذارد، دوباره همه ی معده دردها و دل پیچه ها و سردردها و تب و لرزها بر میگردند توی جانم.

معجزه ی عشق است گمانم :)