لایمکن الفرار از عشق

قاعدتا من الان باید خیلی خوشحال باشم و به عبارتی با دمم گردو بشکنم چون به یکی از بزرگترین خواسته هایم در زندگی رسیده ام.

چون دیگر شب ها خواب نمیبینم که چشم هایم را عمل کرده ام و عینک نمیزنم و صبح ها از خوشحالی خوابم گریه نمیکنم.

چون دیگر دائم به این فکر نمیکنم که من حتما بدون عینک خوشگل ترم.

چون دیگر شبیه خانم معلم ها یا بچه خرخوان ها نیستم.

عروسی هایی که دعوت میشوم عزا نمیگیرم که چه طور هم عینک نزنم و هم عروس را ببینم و تازه مژه های ریمل زده ام هم به شیشه گیر نمیکند تا آن را به گند بکشد.

حالا خیلی راحت میتوانم عینک آفتابی هایی را که دوست دارم بزنم.

دیگر عینکی نیست که بشکند یا شماره اش بالا برود و زندگی ام چند روز بدون آن فلج شود.

شب ها که میخوابم در به در دنبال جای امن برای عینکم نیستم که زیر دست و پا له نشود و صبح ها اول از هر چی دنبالش نمیگردم.

با خیال راحت استخر میروم و مجبور نیستم مثل یک کور واقعی به گوشه استخر بچسبم.

زمستانها را بگو... زیر باران و برف راه میروم و دیگر چیزی نیست که نگران خیس شدنش باشم یا وقتی از خیابان وارد محیط گرمی شوم شیشه هایی نیست بخار کند و هیچ چیز را نبینم.

حتی دیگر لنزی هم نیست من حوصله ام نیاید قبل از استفاده ده دقیقه با سرم بشورمش و تا وقتی توی چشمم هست منتظر کور شدنی قریب الوقوع باشم.

خب... همه چیز مهیاست که من خوشحال باشم اما نیستم. 

نبودنم ربطی به دردهایی که کشیدم و اشک هایی که ریختم و قرص هایی که خوردم ندارد.
نیستم چون من یک آدم غیرقابل انعطافم که سنگ از من منعطف تر است و هیچ تغییری حتی تغییرات خوب و مثبت هم مرا کلافه و در مواردی روانی میکند.

من باید خیلی خوشحال باشم که عینک نمیزنم ولی نیستم نه بخاطر اینکه عینکم را دوست داشتم و نبودش برایم سخت است بلکه بخاطر این که یک تغییری در من رخ داده که هر چند ساده ست ولی پذیرش و کنار آمدنش برای من دشوار است.

یک چیزی که هست این که من برای تنوع و تحول ساخته نشده ام و این حرص خیلی ها را درمیاورد بخصوص خانواده ام.

البته در این مورد خاص به برادرم خیلی خوش میگذرد چون میتواند هر وقت قلقلکش میدهم یا توی شکمش مشت میزنم براحتی تلافی کند و نگران شکستن چیزی نباشد :|