لایمکن الفرار از عشق

با چشم اشک بار علیکنّ بالفرار
با قلب داغ دار علیکنّ بالفرار

 وقتی کمان حرمله شلاق دست شد
پنهان و آشکار علیکنّ بالفرار

 جان هم رسیده گرچه به لب هایتان ولی
با حال احتضار علیکنّ بالفرار

 در ساحل فرات علمدار کربلا
شد چون علم ندار ، علیکنّ بالفرار

 راه عبور ، معبر غارت گران شده
از گوشه و کنار علیکنّ بالفرار

 دیدید مثل ابر بهار اشک ریختیم
آتش نشد مهار علیکنّ بالفرار

 از من به لاله های حرم عمه جان بگو
حتی به روی خار... علیکنّ بالفرار

 با این که مشکل است و همه بانوان ما...
...هستند با وقار علیکنّ بالفرار

 حتما به دختران حرم گوشزد کنید
تا هست گوشوار علیکنّ بالفرار

 دقت کنید گم نشود هیچ کودکی
امشب در این دیار علیکنّ بالفرار

 با چکمه ها به سوی حرم روی اسب خویش
تا شمر شد سوار علیکنّ بالفرار

 با این که از مصائب این دشت پر بلا
لا یمکن الفرار... علیکنّ بالفرار  (+)

شاعر:مصطفی متولی

پیاده روی روز سوم تا ساعت هشت و نیم- نه شب طول میکشد.
خسته ایم و پاها دردناک و ورم کرده و تاول زده و منقبض شده.
برای استراحت مجبوریم هر چند عمود بنشینیم و وقت بلند شدن ،راه رفتن ِدوباره مصیبت است.
به سختی راه میرویم.
بچه های تیم ما، اغلب پدر یا برادری همراهشان است.
از شب سرد بیابان نمی ترسیم و دلگرمیم به حضور پدر یا برادری کنارمان.
خستگی که به اوج میرسد،
فکر میکنم چگونه دخترکی سه ساله   در این بیابان های سرد و تاریک، 170 فرسخ پی عمه اش می دویده است؟

+ نمیدانم چرا و چطور، اما هنوز هم ناامید نشده ام. هنوز هم منتظرم صدایم کنید و بگویید بیا. شاید به این خاطر است که در خاندان شما رد کردن گدا معنا ندارد، شاید به این خاطر است که شما رحمة الله الواسعه اید، نمیدانم...
فقط میدانم مرا دست خالی نخواهید گذاشت.
ارباب من...