تماما مخصوص
سوالی که تا چند سال همه ی ذهن و قلبم را مشغول کرده بود و گاهی بخاطرش با خدا دعوایم میشد که خدایا درست است از آفریدن آدم ها هدف داشته ای و هدفت هم نامعلوم نیست...هم توی قرآن از آن حرف زده ای م معلم های دینی بلدند ساعت ها آن را توضیح بدهند و توی کله ام کنند...اما من به هدف از خلقت بقیه آدم ها کاری ندارم...دلم میخواهد بدانم شخص من را برای چی آفریدی...یک دلیل می خواهم که برای بقیه آدم ها نباشد...فقط برای خودم باشد...
آن سحرگاه جمعه ای که بعد از چند سال جواب سوالم را پیدا که نکردم...دیدیم...حس کردم...همین که کنار باب القبله برای اولین بار نگاهم افتاد به ضریح شش گوشه...از شدت گریه حالم دست خودم نبود...فقط یادم هست که همان جا به سجده افتادم و دلم میخواست تا صبح قیامت سر از سجده برندارم و فقط خدا را شکر کنم از اینکه می توانست مرا خلق نکند و از چنین زیارتی محروم کند اما نکرد...